Ada woont drie jaar in een verpleeghuis. Ze zit in een rolstoel, een schriele vrouw, getekend door haar handicaps. Ada lijdt al decennia aan de gevolgen van multiple sclerose (MS) en na een herseninfarct in 2016 kan ze enkel nog haar linkerarm gebruiken. Naast haar op de bank zitten dochter en zoon er stilletjes bij.
Ada wil dat er een einde aan haar leven komt, omdat ze niets meer kan. Ja, diamond painting, dat doet ze graag, dat kan nog net met haar linkerhand. Ze heeft veel pijn, de tillift vindt ze een gruwel, en altijd maar dat wachten tot er iemand komt.
Ze zou wel verder kunnen leven, als het was zoals vroeger. Zelf heeft zij bijvoorbeeld haar ouders tot het einde verzorgd. Dat vond ze vanzelfsprekend. Maar ja, haar kinderen hebben het druk. En dat snapt ze, want ze werken allebei. Ze is eenzaam, haar man is overleden, hij was haar steun en toeverlaat. Ze ziet nooit iemand.
Maar ze weet niet of het goed is, euthanasie. Ze vindt dat ze haar kinderen een moeder ontneemt. Dan is ze eigenlijk een ‘moordenaar’, want ze is niet vanzelf doodgegaan. Ada kijkt haar kinderen indringend aan. De kamer vibreert van ongemak. Dochter en zoon zwijgen alsof ze besloten hebben nooit meer te spreken.
Ook in een volgend gesprek zegt Ada dat ze niet loskomt van het begrip ‘moordenaar’. Ik ook niet. Ik geef aan dat ik geen euthanasie kan verlenen, als Ada zichzelf als moordenaar ziet. Dan voelt het geven van euthanasie voor mij als ‘geweld’.
Gaandeweg wordt duidelijk dat er van alles speelt. Volgens dochter Thea zijn de onderlinge relaties ronduit slecht, voorheen ook die tussen haar ouders. Iedereen loopt op eieren als het om Ada gaat.
Twee gesprekken later is Ada zeker van haar zaak. De SCEN-arts mag komen, ze heeft het idee ‘moordenaar’ achter zich gelaten. Dit is geen leven meer. Ze kijkt opzij. Dochter en zoon knikken alsof ze voor het eerst weten hoe dat moet.
Na het positieve advies van de SCEN-arts lukt het niet om tot een afspraak te komen voor een gesprek over de uitvoering. Ada werpt allerhande barricades op. We schorten het traject op. Ambivalentie kent allerlei aspecten. Eén ervan is het vereffenen van een openstaande rekening.
